En toen was het alweer Kerstvakantie, toch?

De tijd gaat hard, inmiddels toch alweer zo’n 4 maanden bezig met de opleiding en nu even welverdiende rust in de Kerstvakantie. Of nouja, tijd om weer eens met het oude vak bezig te zijn. Een paar verschillen en een mooi verhaal uit mijn nieuwe werk.

Vandaag heb ik meegeholpen met de opbouw van de Kerst special van Generation Praise. Een maandelijkse worship avond met de Generation Praise band, compleet op podium met licht, geluid en projectie.
Voor deze special was er groots uitgepakt met het lichtplan en ik had aangeboden te helpen. Vele jaren geleden was ik de vaste geluidstechnicus daar, dus de aantrekkingskracht is te begrijpen.

Vanochtend was ik ook gepland als geluidstechnicus tijdens de reguliere kerkdienst en zo was het al met al een dag van zo’n 10,5 uur geworden.
Voor mijn oude vak vrij normaal, soms waren de dagen zomaar 16 uur…. In het nieuwe vak is dat niet zo normaal.
De dagdiensten in het OLVG waar ik nu stage loop zijn van 0730 tot 1600. Dat is slechts 8,5 uur en dan hebben we ook nog pauzes.

Verder viel mij vandaag op dat mijn oude werk qua fysieke intensiteit toch echt zwaarder is dan wat ik nu in het ziekenhuis doe.
Aan de andere kant was ik vandaag geen projectleider en hoefde ik weer aanzienlijk minder mentale inspanning te leveren, vergeleken met het continue beredeneren wat je het beste voor je patiënt kan doen gedurende een dagdienst in het ziekenhuis.

Hoewel ik het heerlijk vond om vandaag weer met de techniek bezig te zijn, ben ik nog steeds zeer tevreden over mijn keuze om te switchen.
Ik kan echt genieten van het werk, zoals bijvoorbeeld tijdens mijn laatste stageweek.
Een immobiele patiënt waar ik samen met mijn begeleider voor zorgde belde, omdat zij dacht dat ze in bed had gepoept. Gelukkig voor mevrouw (en voor mij) was dat niet het geval.
Terwijl ik dit aan het controleren was, kwam er een gesprekje op gang.

Ze vertelde dat van de week haar dochter die ze al maanden niet had gezien was langs gekomen en dat die dochter haar kindje mee had die net 1 was geworden. Helemaal blij dat ze hen weer had gezien en ze had een fotootje gekregen van het kindje.
Die lag in het nachtkastje, maar daar kon ze niet bij. Uiteraard pakte ik dat fotootje even voor haar en bewonderden we samen hoe knap het kindje was. Ze werd helemaal enthousiast van dat ze het fotootje kon zien en op dat moment bedacht me, dat ik haar waarschijnlijk erg gelukkig zou maken door het fotootje in haar zichtveld aan de TV monitor te plakken.
Zo gedacht, zo gedaan. (net als in m’n oude werk heb ik altijd een rolletje tape op zak)
En inderdaad, tranen van blijdschap dat ik aan dat idee had gedacht en dat voor haar had gedaan.
Dat maakt je dag weer helemaal goed kan ik je vertellen!

Nu is het alweer tijd om te gaan slapen, morgen de hele dag weer in de kerk om licht en geluid voor te bereiden voor de Kerstnachtdienst komende dinsdag, dinsdag afbouwen en repetities, 1ste Kerstdag in de ochtenddienst weer geluid doen en dan 2e Kerstdag weer alles opruimen.

Daarna gaan we echt een paar dagen Kerstvakantie houden hoor!
(denk ik….)